Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αύξηση της συχνότητας των τυχαία ανακαλυπτόμενων βλαβών του ήπατος και των χοληφόρων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης απεικονιστικών μεθόδων.
Η πλειονότητα των βλαβών είναι καλοήθης και περιλαμβάνουν, κύστεις, κυσταδενώματα, αιμαγγειώματα, αδενώματα και εστιακή οζώδη υπερπλασία.

Οι βλάβες αυτές απαιτούν προσεκτική διαγνωστική εκτίμηση προς αποκλεισμό κακοήθειας.

Η αντιμετώπιση τους, συνήθως δεν απαιτεί χειρουργική αφαίρεση, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων.

Οι απλές κύστεις συνήθως παρακολουθούνται ωσότου γίνουν συμπτωματικές, οπότε η χειρουργική αφαίρεση της οροφής τους (fenestration) παρέχει την χαμηλότερη πιθανότητα υποτροπής.

Το κυσταδένωμα απαιτεί ογκολογική χειρουργική εξαίρεση σε όλες τις περιπτώσεις δεδομένου του κινδύνου κακοήθους εξαλλαγής.

Τα αιμαγγειώματα δεν έχουν δυνητική κακοήθεια, κρύβουν όμως ένα μικρό ρίσκο αιμορραγίας. Η εκτομή τους ενδείκνυται μόνον στις περιπτώσεις όπου τα συμπτώματα επηρεάζουν αρνητικά την ποιότητα ζωής.

Τα αδενώματα με διάμετρο μεγαλύτερη των 5cm, πρέπει να αφαιρούνται, λόγω του κινδύνου αιμορραγίας και κακοήθους εξαλλαγής. Για μικρότερα ασυμπτωματικά συνιστάται η διακοπή των αντισυλληπτικών, των αναβολικών στεροειδών, έλεγχος της παχυσαρκίας και παρακολούθηση με αξονική.

Τέλος η εστιακή οζώδης υπερπλασία δεν έχει δυνητική κακοήθεια και σπάνια απαιτεί χειρουργική αφαίρεση, εκτός από τις περιπτώσεις έντονων συμπτωμάτων ή δυσκολίας διάκρισης από άλλες δυνητικά κακοήθεις βλάβες.

Η ικανότητα των χειρουργών να διαγνώσουν και να αντιμετωπίζουν σωστά καλοήθης ηπατικές βλάβες είναι εξαιρετικής σημασίας δεδομένης της αυξανόμενης συχνότητας τυχαία ανευρισκόμενων βλαβών του ήπατος τώρα και στο μέλλον.